علل ناکامی بوکس ایران در جهان به امید شانس نمی توان مدال گرفت!
به گزارش اسب من، عملکرد تیم ملی بوکس ایران در مسابقات قهرمانی جهان بار دیگر ثابت کرد بدون اردوهای تدارکاتی بین المللی، برنامه ریزی طولانی مدت و حضور در تورنمنت های معتبر نمی شود کاری از پیش برد.
بوکس ایران همان گونه که پیشبینی می شد در رقابتهای جهانی انگلیس ناکام ماند و بدون دستاوردی پایان یافت. تیمی که بعد از ماه ها بی سرمربیگری و تعطیلی اردوها، در یکی از ناآماده ترین مقاطع ممکن راهی لیورپول شد.
سفر به لیورپول به خودی خود شاید جذاب و هیجان انگیز باشد اما پرسش اصلی این است: آیا در وضعیت فعلی و با هزینه های سنگین ارزی، معیار اعزام باید تنها حضور باشد یا نتیجه؟ اگر قرار بر نتیجه است، ابزار آماده سازی لازم وجود نداشت و ناآگاه ترین فرد با بوکس هم پیشبینی عدم کسب نتیجه را داشت و اگر هدف تجربه اندوزی بود، نباید فراموش نماییم که رقابتهای جهانی جای کسب تجربه و اردوی تدارکاتی نیست.
به نظر می رسد برخی همراهان تیم ملی بجای تمرکز بر آماده سازی فنی، بر روایت لحظه ای سفر در صفحات شخصی مجازی خود تمرکز داشتند. در حالی که حقیقت تیم ملی قابل پیشبینی بود، شاید شجاعانه ترین تصمیم پیشگیری از اعزام پرهزینه به این رویداد جهانی و صرف منابع برای تورنمنت های تدارکاتی در کشورهای صاحب نام بوکس در اطراف کشورمان بود.
جایی برای شانس وجود ندارد
در سطح جهانی، شانس یا قرعه آسان دیگر تعیین کننده نیست. به ویژه حالا که ساختار برگزاری با همکاری کمیته بین المللی المپیک تغییر کرده است. حالا دیگر در رینگ، نتیجه را تنها یک چیز مشخص می کند: تدارک و آمادگی.
قزاق ها، ازبک ها و کوبایی ها و خیلی از کشورهای آسیایی که اینروزها در قامت یک مدعی ظاهر شده اند، سال هاست که با اردوهای مشترک، تورنمنت های تدارکاتی و برنامه های طولانی مدت به مسابقات مختلف اعزام می شوند.
کارنامه بوکسورهای ایرانی در لیورپول
تیم ملی بوکس ایران با ۷ بوکسور و هدایت همایون امیری راهی رقابت های جهانی شد. در وزن ۵۵ کیلوگرم، مهدی کاظمی بعد از استراحت در قرعه نخست، مقابل بوکسور ونزوئلا به پیروزی رسید اما در دومین مبارزه برابر نماینده ازبکستان شکست خورد و حذف شد.
در وزن ۶۵ کیلوگرم، علی حبیبی نژاد ستاره بی جون و چرای تیم ملی بوکس ایران بود که حتی با همین شرایط هم امیدها برای روی سکو رفتن را پررنگ کرده بود. وی با درخشش برابر یونان، مغولستان (دارنده برنز جهان) و ایتالیا (نایب قهرمان جهان) خودرا به جمع هشت نفر برتر رساند. حبیبی نژاد در یک چهارم غائی برابر آلوارز کوبایی، قهرمان المپیک پاریس، مردانه جنگید و تا آستانه مدال برنز پیش رفت اما تجربه و آمادگی حریف سرنوشت مبارزه را رقم زد.
در وزن ۷۰ کیلوگرم، سینا حسن پور مقابل نماینده کوزوو شکست خورد و خیلی زود کنار رفت. در وزن ۷۵ کیلوگرم، محمد نورانی برابر حریف اوکراینی مغلوب شد و مسابقات را ترک کرد. در وزن ۸۰ کیلوگرم، میثم قشلاقی در مقابل بوکسور آلبانی ناکام ماند و حذف شد. در وزن ۹۰ کیلوگرم، امیررضا ملک خطابی بعد از استراحت در دور اول، مقابل بوکسور لهستان شکست خورد و وداع کرد.
در وزن ۹۰+ کیلوگرم، امیر اسماعیلی وندایی بعد از غلبه بر نماینده لهستان، در دومین مبارزه مقابل بوکسور کوبایی (قهرمان جهان) قرار گرفت. اسماعیلی با وجود مصدومیت از ناحیه ابرو تا راند سوم مردانه جنگید، اما در نهایت بازی را به تجربه و توان بالای حریف واگذار کرد.
حلقه مفقوده؛ اردوهای تدارکاتی
بوکس ایران استعدادهای بزرگی دارد، اما بدون اردوهای تدارکاتی مداوم و حضور در تورنمنت های معتبر، مثل تفنگ بی فشنگ بی اثر است.
مسابقات جهانی لیورپول بار دیگر نشان داد در دنیای حرفه ای، جایی برای شانس وجود ندارد. هرچه بکاری همان را برداشت خواهی کرد. اگر بوکس ایران می خواهد از استعدادهای خود به مدال های جهانی و المپیکی برسد، راهی جز انتخاب مسیر تدارکات حرفه ای و اردوهای بین المللی پیشِ رو ندارد.
در غیر این صورت روایتهای تکراری از مبارزات شجاعانه اما ناکام بازهم تنها موفقیت ما خواهد بود. معین نیست چرا پروژه عالی و درخشان حضور مربیان کوبایی در تیم ملی به بن بست خورد. سوال اساسی اینجاست که روح اله حسینی رییس فدراسیون بوکس که در ابتدا اقدامات ارزشمند ای برای بوکس ایران مثل جذب مربیان پر تکنیک کوبایی برای تیم ملی بزرگسالان انجام داد حالا چرا از مواضع اولیه خود عقب نشینی کرده است؟ مواضعی که همه را به آینده درخشان بوکس با مدیریت یک چهره فنی از دل خود خانواده بوکس امیدوار کرده بود ولی حالا با تامل و ابهامات فراوانی هم راه است.
منبع: مهر بطور خلاصه اگر قرار بر نتیجه است، ابزار آماده سازی لازم وجود نداشت و ناآگاه ترین فرد با بوکس هم پیشبینی عدم کسب نتیجه را داشت و اگر هدف تجربه اندوزی بود، نباید فراموش نماییم که رقابت های جهانی جای کسب تجربه و اردوی تدارکاتی نیست.
به نظر می رسد برخی همراهان تیم ملی بجای تمرکز بر آماده سازی فنی، بر روایت لحظه ای سفر در صفحات شخصی مجازی خود تمرکز داشتند. در حالیکه حقیقت تیم ملی قابل پیشبینی بود، شاید شجاعانه ترین تصمیم جلوگیری از اعزام پرهزینه به این رویداد جهانی و صرف منابع برای تورنمنت های تدارکاتی در کشورهای صاحب نام بوکس در اطراف کشورمان بود.
جایی برای شانس وجود ندارد
در سطح جهانی، شانس یا قرعه آسان دیگر تعیین کننده نیست. وی با درخشش برابر یونان، مغولستان (دارنده برنز جهان) و ایتالیا (نایب قهرمان جهان) خودرا به جمع هشت نفر برتر رساند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب