عضو هیات رئیسه فدراسیون مطرح كرد؛
ایران تنها کشور ساحلی و دریایی جهان است که فدراسیون بادبانی نداشت
اسب من: به گزارش اسب من، عضو هیات رئیسه فدراسیون بادبانی از تشکیل و فعالیت این رشته حمایت کرد و اظهار داشت: ایران تنها کشوری بود که با وجود داشتن ساحل و دریا فدراسیون بادبانی نداشت.
به گزارش اسب من به نقل از مهر، بعد از سالها و کش و قوس های فراوان فدراسیون بادبانی ایران تشکیل شد. فدراسیونی که جدایی آن از قایقرانی سالها مطالبه جدی خانواده ورزشی بادبانی محسوب می شد.
علیرضا رومنده که خود یکی از فعالان حوزه دریا و این رشته بوده و حالا بعنوان عضو هیئت رئیسه فدراسیون بادبانی و سرپرست هیئت بادبانی منطقه آزاد کیش فعالیت می کند، در رابطه با این فدراسیون نوپا و شرایط آن و این رشته جذاب صحبت کرده است.
وی صحبت هایش را با مطرح کردن یک پرسش شروع کرد و اظهار داشت: چرا مدیریت یک سیستم کاملا دریایی، تا پیش از این در مرکز کشور بوده؟ تمرکزگرایی در کشور ما ریشه تاریخی دارد. نزدیک به ۵ هزار کیلومتر خط ساحلی در جنوب و شمال و هزاران کیلومتر مربع آبهای تحت حاکمیت کشور در طول سده های اخیر نقش و جایگاه موثری در رشد و توسعه کشور نداشته اند و بخش اعظمی از راهبردها، سیاست ها و برنامه های توسعه ای در همه ابعاد معطوف به بخش های مرکزی بوده و به مناطق ساحلی و دریاها کمتر پرداخته شده.
عضو هیات رئیسه فدراسیون بادبانی افزود: این مورد ریشه تاریخی دارد. قدرت های استعمارگر هم همواره تلاش در محدود نمودن دسترسی ملت ها و دولت ها به آبهای آزاد، محصور کردن آنها در خشکی و در نهایت دور کردن آنان از سواحل و دریاها به منظور عدم ارتباط مستقیم و فعال با دنیای پیرامون داشته اند و بدین شکل مزیت و فرصت بی نظیر دریا بعنوان یک حوزه بسیار مهم در توسعه نادیده انگاشته شده است.
وی افزود: در کشور ما طی دهه های قبل به دلیل فقدان علم و تجربه در برنامه ریزی های بلندمدت توسعه، آمایش سرزمینی ایران در ناقص ترین و پرایرادترین شکل خود ظهور و بروز یافت. دراین میان عمده ترین سهم از نگاه توسعه به شهر های مرکزی کشور معطوف شد که این پدیده به مرور توسعه نامتوازن در کشورمان را رقم زد که علاوه بر ایجاد مشکلات عظیم در روند توسعه کلان، خیل انبوهی از مزیت های نواحی ساحلی و دریایی ایران را عقیم گذاشت و حوزه ورزش هم از این قاعده مستثنی نیست.
رومنده اضافه کرد: امروزه در بیشتر نقاط کشور بر مبنای پشتوانه تاریخی، شرایط اقلیمی و محیطی و برنامه های توسعه ای مرکزگرا، ورزشهای متناسب رشد و گسترش یافته است. امروزه گنبد در گلستان با سوارکاری، شمشک و دیزین در تهران با اسکی و جویبار مازندارن با کشتی در کشور و حتی جهان شناخته می شوند. اما با وجود نزدیک به ۵۸۰۰ کیلومتر خط ساحلی در جنوب و شمال کشور، وجود ۲۰ جزیره در قلمرو ایران، وزش بادهای دائمی زمستانه و تابستانه و خیل عظیم نوجوان و جوانان مستعد شهر های جنوبی و شمالی کشور و همینطور ظرفیت ۳۰ مدال المپیک در چارچوب ۱۰ رشته و ۴۲ مدال بازیهای آسیایی در چارچوب ۱۴ رشته ورزشی سیلینگ (بادبانی)، برگزاری انواع رویدادها و جشنواره های دریایی و دریانوردی در حوزه خلیج فارس، منطقه خاورمیانه و جهان، فرصت بی نظیری به استان های ساحلی داده که تابحال هیچگاه در تصمیمات کلان کشور مورد توجه قرار نگرفته است. امروزه کشورهای امارت، عمان، قطر برنامه های بلندمدت ویژه ای برای احیای دریانوردی بادبانی و انتقال آن به نسل آینده خود تدارک دیده اند.
وی در پاسخ به این پرسش که این موارد را علل کافی برای تشکیل فدراسیون بادبانی می دانید؟، اظهار داشت: حدودا تمامی ورزش های المپیکی خود دارای فدراسیون های تخصصی ورزشی مجزایی هستند. در ایران فقط برای رشته های رزمی ۶ فدراسیون مجزا و رشته های تیراندازی ۲ فدراسیون مجزا وجود دارد، مناطق کوهستانی مناطق مرکزی ایران دارای فدراسیون اسکی و ورزشهای زمستانی بوده و رشته های ورزشی بسیار خاص با جامعه هدف محدود هم مانند سوارکاری، گلف، هاکی، چوگان و... هم فدراسیون های مستقلی دارند. اما در کمال حیرت و تعجب با دارا بودن ۵۸۰۰ کیلومتر خط ساحلی، تاریخ ۳ هزار ساله دریانوری، ۷ استان ساحلی، کشور ایران تنها کشور ساحلی از میان نزدیک به ۱۵۰ کشور عضو فدراسیون جهانی سیلینگ (بادبانی) بود که دارای فدراسیون سیلینگ نبود.
عضو هیات رئیسه فدراسیون بادبانی در پاسخ به این پرسش که آیا امکان توسعه بادبانی در بستر همان فدراسیون قایقرانی نبود؟ تصریح کرد: با قاطعیت می گویم، خیر نبود. ورزش روئینگ و کانو، ورزشهایی پارویی با قابلیت تمرین در محیط های آبی آرام و بدون باد همچون رودخانه و دریاچه هاست. حال آنکه سیلینگ (بادبانی) ورزشی متعلق به دریای آزاد و شرایط بادی و متلاطم است.
وی اضافه کرد: ورزش های کانو و روئینگ رشته هایی رکوردی و انفرادی است، حال آنکه بادبانی رشته ای استراتژیک محور و گروهی است. این تفاوت های ساختاری ورزشی و همینطور فاصله بیشتر از ۱۰۰۰ کیلومتری موقعیت مدیریت از محل اجرا، منجر گردیده که بعد از گذشت بیشتر از یک دهه همچنان توسعه سیلینگ کاملا متوقف گردد. به شکل خلاصه تمامی توجه، تمرکز و ظرفیت ها صرفا بر روی ورزشهای قابل اجرا در دریاچه مجموعه آزادی پایتخت یا در نهایت مناطق مرکزی قرار داده شده و توسعه سیلینگ (بادبانی) به کل به فراموشی سپرده شده بود. البته بواقع مدیریت رشته های زیرمجموعه کانو، روئینگ با تعدد بسیار بالا آنقدر احتیاج به توجه و تمرکز دارد که بواقع حتی اگر عزیزان می خواستند، فرصتی برای سیلینگ نمی ماند.
رومنده در مورد آینده این فدراسیون و مقاومت هایی که برای تبدیل آن به فدراسیون جدید صورت گرفته بود اظهار داشت: مقاومت در مقابل تغییر طبیعی است. بویژه این که شما با تفکراتی طرف باشید که نسبت به تغییر و توسعه مقاومت می کنند. اما من اطمینان دارم اراده کشور و مدیران عالی آن بر استفاده از همه ظرفیتهای کشور در توسعه متوازن است. خواست اشخاص در مقابل جریان عظیم، انرژی و مطالبه میلیونها ساحل نشین در مشارکت در اداره کشور دیده نمی گردد. بطور قطع بادبانی فدراسیونی خواهد بود که به مانند غالب فدراسیون های سیلینگ جهان تمام ساختار مدیریتی و اجرایی آن در کنار دریا است.
منبع: اسب من
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب