مهر در گزارشی بررسی كرد؛
خلا بزرگ ورزش ایران كه با دوپینگ نمایان شد
اسب من: شوک بزرگی که در آستانه بازی های المپیک به کاروان ایران وارد شد حکایت از لطمه اجتماعی بزرگی دارد که نتیجه یک خلا بزرگ تر در ورزش است و اساسا بازهم در آینده تکرار خواهد شد.
خبرگزاری مهر - گروه ورزش: در صورتیکه شمارش معکوس یک ماهه برای شروع بازی های المپیک شروع شده است، دوپینگ و اخبار تلخش سایه شوم بزرگی بر سر ورزش ایران افکنده است.
دلخوشی مسئولان از رکوردشکنی در کاروان اعزامی به توکیو هنوز از تب و تاب نیفتاده که به اجبار باید روی نام یکی از امیدهای این کاروان خط قرمز بکشند، خطی که نتیجه عبور از قوانین سفت و سخت جهانی است اما نه به سبک و سیاقی که برچسب آن روی پیشانی دیگر متخلفان ورزش زده شده است.
رویایی که رویایی دیگر را بر باد داد
دوپینگ در جهان افراد زیادی را قربانی خود کرده به ویژه که «آبرو»، «رویا» یا هر دو را برای آنها بر باد داده است. در بیشتر مواقع افرادی که بهتان دوپینگ به آنها زده شده، توجیهی برای اقدام غیراخلاقی خود ندارند چون آگاهانه و هدفمندانه مبادرت به انجام آن کرده اند.
در عین حال اما همیشه ورزشکارانی بودند که پس از مثبت شدن تست شان، خودرا «قربانی دوپینگ» معرفی کرده اند چون بدون اطلاع ماده ممنوعه بهره برده اند و کسی هم نبوده که آنها را بموقع آگاه کند.
کاراته کای المپیکی و دوپینگی ایران نمونه این دسته ورزشکاران است؛ ورزشکاری که برای رسیدن به رویایی در قالب مسائل شخصی و خانوادگی مبادرت به استفاده از دارویی کرد که دست بر قضا جزو مواد ممنوعه بود و دستش را از رویای ورزشی اش کوتاه کرد.
تبعات شکاف میان دو زندگی
اینکه استفاده از هر دارویی به چه دلیل برای افراد تجویز می شود به خودشان ارتباط دارد و دایره زندگی شخصی شان اما قاعدتاً برای ورزشکاران این زندگی نباید جدا از زندگی ورزشی آنها باشد.
شکاف میان دو زندگی شخصی و ورزشی ملی پوش کاراته اما تبعاتی به همراه داشته که به جز خودش، برای کل ورزش ایران هم سنگین و جبران ناپذیر است در صورتیکه اگر چنین شکافی وجود نداشت بطور قطع امروز نه آبروی برباد رفته ای بود و نه حسرتی بابت پریدن مدال قطعی طلا.
به طور طبیعی ورزشکاری که در سطح حرفه ای و المپیک فعالیت دارد نباید ساده ترین دارو حتی «استامینوفن» را بدون اطلاع پزشک تیم استفاده نماید آن هم وقتی در آستانه اعزام به رویدادی است که بیشتر از هر میدان دیگری زیر ذره بین قانون گذاران آنتی دوپینگ در جهان است.
مصرف دارو توسط کاراته کای ایران طبق تجویز پزشک -غیرورزشی- انجام شده و این اقدام یعنی «غیرعمد» بودن استفاده از ماده ممنوعه هم اثبات شده اما «درصد بالای خطا» موجب اعمال محرومیت برای او شده است چونکه شناخت دارو، اطمینان از عدم ممنوعه بودنش یا در جریان قراردادن پزشک جزو «وظایف مطلق ورزشکار» تعریف شده است.
«ورزشکار متخلف کاراته اما چرا از انجام این وظایف اهمال نموده است؟»، پاسخ این پرسش را باید در همان شکاف و فاصله ای جستجو کرد که میان دو زندگی او وجود داشته و سبب شده از مطرح کردن مسائل شخصی با عوامل ورزشی زندگی اش امتناع کند.
دوپینگ جنسیت نمی شناسد
عدم اعتماد، نبود احساس راحتی یا شاید هم نگرش و باورهای سنتی و غلط سبب شده ملی پوش کاراته خودرا آنقدر به مدیران و پزشکان تیمش نزدیک نبیند که آنها را از تجویز پزشک غیرورزشی خود باخبر کند وگرنه چرا باید یک ورزشکار صاحب سهمیه با علم به این که هرلحظه و در هر موقعیتی احتمال نمونه گیری از او وجود دارد دست به دارویی ببرد که از ماهیتش ناآگاه است؟!
البته این فرض هم محال نیست که کاراته کای متخلف به عمد از اطلاع رسانی لازم امتناع کرده به این امید که ماموران آنتی دوپینگ مچ او را نمی گیرند و از میدان المپیک جا نمی ماند؛ امیدی که بنظر می رسد عضو تیم ملی تکواندو بانوان با تکیه به آن مبادرت به دوپینگ کرد و بنا بر این حالا که نتیجه کارش عیان شده، نه اعتراضی دارد و نه درخواست آنالیز نمونه B را داده است.
دوپینگ هایی خطرناک تر از همیشه
پیشینه ورزش ایران در دوپینگ به قدری سیاه و تاریک است که در رشته ای مانند وزنه برداری موجب ریزش قابل توجه سهمیه های المپیک وکاهش آنها به دو سهمیه برای توکیو ۲۰۲۰ شد.
حتی ورزشکاری مانند امیر علی اکبری بصورت مادام العمر از کشتی محروم شد و سعید علی حسینی (وزنه برداری) و حسین کیهانی (دوومیدانی) هم با محرومیت های سنگین مواجه گشتند. (هر یک از این ورزشکاران هم خودرا قربانی دوپینگ معرفی می کنند).
در تاریخ ورزش ایران اما هیچ نمونه ای از محرز شدن تست دوپینگ یک ورزشکار المپیکی آن هم در آستانه المپیک ثبت نشده و همین «اولین» بودن پرونده ملی پوش کاراته زنگ خطری است در خصوص این که با وجود تمام ادعایی که در حوزه آموزش و کنترل و مدیریت دوپینگ در کشور می شود و هزینه هایی که روی دست ورزش گذاشته، ورزشکاری پیدا می شود که در یک دستش سهمیه المپیک است و در دست دیگرش داروی ممنوعه؛ اگر آگاهانه باشد که بد و اگر ناآگاهانه باشد هم بدتر چون نشان از راه رفته اما ناقص و اشتباه را دارد.
از طرفی دوپینگ بانوی هوگو پوش هم یادآور می شود که زرق و برق المپیک و خودنمایی در آن، ورزش بانوان را در راه ارتکاب به جرم قرار داده در صورتیکه قبل از این کمتر آماری از دوپینگ ورزشکاران زن در کشور داشتیم.
اینها واقعیت های تلخی هستند که پذیرفتن شان و ارائه راه کارهای کاربردی موجب پیش گیری از تکرارشان می شود در غیر این صورت باید منتظر شوک های بزرگ تری از دوپینگ و حتی تبعات جهانی اش باشیم چونکه ورزشکاران نمادی از هویت ملی هر کشور در جامعه بین الملل هستند و هر اقدام غیراخلاقی آنها موجب خدشه دار شدن هویت ملت می شود.
منبع: اسب من
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب