پرچم دادن دست دخترها مفهوم اش پشتیبانی از ورزش زنان نیست
اسب من پرچم دادن دست دخترها مفهوم اش پشتیبانی از ورزش زنان نیست
فاطمه پاقلعه نژاد- حال و روز این روزهای ورزش زنان ایران خوش نیست. این را تنها با نگاهی به تیتر خبرهای این روزها می توان دریافت. نیازی نیست حتما پیگیر ورزش زنان باشی، این روزها خبرهای این حوزه آنقدر باورنكردنی هستند كه خیلی زود به پربازدیدهای شبكه های مجازی تبدیل می شوند. از طریق ندادن قهرمانان ملی به بهانه ایراد در پوشش شان به استودیوی رادیویی تا كم شدن سهمیه زنان جودوكار برای اضافه شدن به سهمیه مردان؛ از طریق ندادن لیلا رجبی به مجموعه ورزشی آفتاب انقلاب تا حذف سریعترین دختر ایران از لیست اعزام به بازی های آسیایی. اینها بخشی از خبرهایی است كه این روزها درباره زنان می شنویم. زنانی كه نه امكاناتی مشابه مردان دارند، نه به اندازه مردان به آنها بها داده می شود. وقتی پای عمل به میان می آید زنان قایقران باید ساعت های كمتری تمرین كنند چون اجازه ندارند در زمان تمرین مردان وارد دریاچه محل تمرین شوند و البته كه تمرین مردان حتما مهمتر است كه این اتفاق رخ می دهد اما وای از وقتی كه پای شعار به میان می آید. پرچمدار كاروان های ورزشی كشور حتما باید یك زن باشد تا آقایان ژست پشتیبانی از ورزش زنان بگیرند! پایش كه بیفتد برایمان مهم نیست كه لیلا رجبی نخستین مدال آور آسیایی زنان در دوومیدانی است، یا شهربانو منصوریان پرافتخارترین زن ورزشكار در عرصه های جهانی است؛ ما حتی به راحتی می توانیم چشم مان را روی سال ها تلاش فرزانه فصیحی یا زهرا موسوی ببندیم. نه ركوردشكنی های پی در پی فصیحی را ببینیم و نه دور شدن یك مادر از فرزند شیرخواره اش برای حضور در اردوها؛ دختران شمشیربازی هم كه هیچگاه جایی در تصمیم گیری هایمان نداشتند و سهمیه ای نداشتند كه بخواهیم ازشان بگیریم. همه اینها به راحتی حذف می شوند تا به سهمیه آقایان اضافه شود. به جهت اینكه شهر شلوغ نشود و همان چند نفر فعالی كه در حوزه ورزش زنان می نویسند هم اعتراضی نكنند، یكی از آن زنانی كه حذف نشدند و در كاروان ورزشی ایران حضور دارند را بعنوان پرچمدار كاروان انتخاب می نماییم تا بگوییم ما به ورزش زنان بها می دهیم. این ژست قشنگ و كاربردی است و بعدها می گردد بعنوان سند یك افتخار بین المللی در كارنامه مان قرار دهیم و پزش را بدهیم! لابد هیچ كس هم نیست كه بگوید آقایان! زمان شعار دادن گذشته است! این مردم خیلی وقت است كه از شعار دل زده شده اند. خیلی وقت است ژست را از واقعیت تشخیص می دهند و اگر سكوت می كنند شاید برای این است كه این روزها دغدغه های بسیاری دارند وگرنه آینده حتما كسانی خواهند آمد كه با فراغ بال بیشتری درباره كارنامه مدیریتی مدیران ورزش ایران كنكاش می كنند و سره را از ناسره، عمل را از شعار تفكیك می كنند. آن وقت دیگر زمانی برای جبران وجود ندارد؛ كاش از همین روزها به فكر باشیم. همین روزهایی كه زنان قهرمان ایران با ناعادلانه ترین امكانات جای خودشان را در ورزش های قهرمانی باز كرده اند و با پوششی كه در تصور حریفانشان هم نمی گنجد كه با آن در میدان مسابقه حاضر شوند، ركوردشكنی می كنند و مدال می آورند. حالا وقت كنار گذاشتن شعار و عمل گرایی است. امروز به فكر باشیم! 41258
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب