واقعیت ورزش در امتحان هانگژو؛
کیفی سازی با محوریت جوانگرایی
اسب من: اگر در گذشته ورزش آسیا تنها به چین، ژاپن و کره جنوبی ختم می شد و ایران با این ابرقدرتها رقابت می کرد، حالا باید با قدرتهای نوظهوری بجنگد که با سرمایه گذاری کلان جزو مدعیان شده اند.
به گزارش اسب من به نقل از مهر، ورزش ایران در نوزدهمین دوره بازیهای آسیایی با کسب ۵۴ مدال طلا، نقره و برنز پایان یافت و برخی ورزشکاران از رسیدن به مدال هایی که پیش بینی می شد باز ماندند.
یک روز بعد از پایان این بازیها، سایت کمیته ملی المپیک با انتشار یادداشتی به عملکرد کاروان ورزش ایران در این دوره از بازیها واکنش نشان داد. در این مطلب آمده است:
«بازیهای آسیایی برای ورزش آسیا و کشورهای آسیایی بنوعی یک المپیک کوچک شمرده می شود. المپیکی که متر و معیار اندازه گیری کیفیت و کمیت ورزش در قاره پهناور است و کشورها در آن خودرا در بوته نقد و آزمایش قرار می دهند. یک امتحان واقعی برای کشورها که بین المپیک، خودرا بسنجند که کجا ایستاده اند. ورزش ایران نیز از این قاعده مستنی نیست. کاروان ورزش ایران نیز در بازیهای آسیایی همیشه یک مدعی جدی بوده که جزو قدرتهای طراز اول و مهم قاره پهناور شمرده می شود. در بازیهای آسیایی هانگژو اما کاروان ایران با ادوار پیشین تفاوت های آشکاری دارد.
در وهله نخست در دوره اخیر بازیهای آسیایی، کمیته المپیک در راستای کوچک سازی کاروان در ابعاد تیم های اعزامی و حتی کادر سرپرستی حرکت نموده و با کاهش ۱۵۰ نفره کاروان نسبت به دور گذشته کوشش کرد تا در این راه گام بردارد و همین مورد سبب شد تا با نگاه منطقی و اصولی تعداد قابل توجهی از رشته ها که در سپهر ورزش آسیا و جهان جایگاهی ندارند، از حضور در این آوردگاه مهم بازبمانند چه آنکه کمیته ملی المپیک برخلاف ادوار پیشین قصد نداشت تا گردشگر به این رقابتها اعزام کند. نتیجه این سیاست اصولی کاهش تعداد نفرات کاروان بود. بااینکه در بین کاروان اعزامی در بعضی از رشته ها نیز انتظارات بر آورده نشد و نتایج مطابق انتظارات نبود اما در کاروان اعزامی دیگر خبری از گردشگر نبود.
در کنار موارد فوق، کمیته ملی المپیک جوان سازی کاروان را نیز هدف قرار داد و با همکاری فدراسیون های ورزشی کوشید تا کاروانی را به هانگژو اعزام کند که عمده نفرات آن ورزشکاران جوانی هستند که در آغاز مسیر قهرمانی خود قرار دارند و علاوه بر کیفیت لازم، در این آوردگاه مهم تجربه ای بس ذی قیمت توشه راهشان شود. نفراتی که تا سال های آتی بتوانند در میادین جهانی خصوصاً المپیک برای ورزش ایران افتخارآفرینی کنند.
در حقیقت کمیته المپیک کسب مدال به هر قیمتی را نمی خواست بلکه با یک رویکرد درست و اصولی نگاه ویژه ای به بحث پشتوانه سازی داشت تا ورزش ایران در این آوردگاه مهم ستاره های جدیدی را نیز شناسایی کند. اتفاقی که در کشتی، اسکیت، دوومیدانی، دوچرخه سواری، واترپلو، هندبال، تکواندو و... رخ داد و عمده نفرات اعزامی نه ستاره های به انتهای خط رسیده، بلکه جوانانی بودند که در آغاز راه ورزشی و بلوغ حرفه ای خود قرار دارند. سیاستی که آینده ورزش ایران را بیمه خواهدنمود و نتیجه آن در سال های آتی خصوصاً المپیک بارور خواهد شد.
کمیته المپیک در حد توان برای هانگژو تدارکات مفصلی داشت. از سرکشی مرتب به اردوهای ورزشکاران و تیم های ملی گرفته تا رسیدگی به امور جاری و برخی دغدغه های قهرمانان و ورزشکاران و در کنار آن پرداخت منظم و کامل بودجه مصوب به فدراسیون های ورزشی تا قبل از هانگژو، همچون اقدامات مثبت کمیته ملی المپیک در سال بازیهای آسیایی بود تا ورزشکاران و کاروان ایران بدون کوچکترین دغدغه و با آمادگی کامل راهی هانگژو شود.
نباید فراموش کرد که تیم مدیریتی کمیته ملی المپیک کمتر از یک سال است که عنان کار در دست گرفته و در بدو ورود باید ورزش ایران را برای بازیهای آسیایی تجهیز می کرد و در همین مدت کوتاه کم از کار نگذاشته، بااینکه سیاست گذاری و برنامه ریزی در بحث ورزش نیازمند یک بازه زمانی حداقل ۴ ساله است و بعد از آن می توان عملکرد یک تیم مدیریتی را سنجید و به آن نمره داد. در حقیقت تیم فعلی کمیته المپیک ناگزیر از حرکت روی مسیری بود که تیم سابق کمیته المپیک با دیدگاه و تفکرات مختص خود آنرا ریل گذاری کرده بودند و از همین رو نمی توان تمامی آن چه را در هانگژو اتفاق افتاده به تیم فعلی نسبت داد.
از سوی دیگر ورزش در آسیا با حرکتی شتابان رو به جلو پیش می رود و کشورهای آسیایی جملگی روی ورزش سرمایه گذاری های وسیع و گسترده ای کرده اند. کشورهایی از جنوب آسیا، آسیای میانه و غرب آسیا که تا قبل از این در ورزش، محلی از اعراب نداشتند اما با سرمایه گذاری و برنامه ریزی دقیق و گسترده در این سالها به سرعت برق و باد جلو رفته اند.
جملگی در این سالها به ورزش به شکل جدی پرداخته اند و طبیعی است با این حجم از سرمایه گذاری که در ورزش کرده اند حالا در آسیا و جهان حرف هایی برای گفتن داشته باشند. از همین رو اگر در گذشته ورزش آسیا تنها به سه کشور چین، ژاپن و کره جنوبی ختم می شد و ایران با این ابرقدرتهای دنیای ورزش رقابت می کرد، حالا باید با قدرتهای نوظهوری بجنگد که به مدد سرمایه گذاری کلان و برنامه ریزی دقیق و عملی در ورزش سری در بین سرها درآورده و حرفی برای گفتن دارند.»
منبع: اسب من
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب